امویان براى پوشاندن رسوایى خویش از آن جنایت بزرگ، پیوسته سعى در کتمان و فراموشاندن آن داشتند. ائمّه شیعه نیز براى افشاى چهره دشمن و بیان مظلومیّت اهل بیت و توجّه دادن به فرهنگ سازنده جهاد و شهادت که در قیام عاشورا نهفته بود، همواره آن را زنده نگاه مىداشتند.
تأکید فراوان بر زیارت سیدالشهدا علیه السلام، بیان فضیلت بسیار براى گریستن در سوگ امام حسین علیه السلام و شهداى کربلا، برگزارى مجالس عزا و گریه از سوى خود امامان براى کشتگان کربلا، تشویق به سرودنِ شعر و خواندن مرثیه و مراسمى از این قبیل، هر یک سهمى عمده داشت تا آن حادثه الهام بخش براى همیشه زنده بماند و به فراموشى سپرده نشود.
امام صادق علیه السلام به جعفر بن عفّان طایى فرمود: شنیدهام درباره حسین بن على علیه السلام شعر و مرثیه مىگویى و خوب هم مىسرایى. گفت: آرى.
سپس برخى از اشعارش را در محضر امام صادق علیه السلام خواند. آن حضرت و حاضران به شدّت گریه کردند و اشک هاشان بر صورت ها جارى شد.
امام فرمود: اى جعفر! سوگند به خدا، در این لحظه که مرثیه حسین علیه السلام را مىخواندى، فرشتگان خدا شاهد و شنواى سخن تو بودند. آنان نیز همچون ما گریستند. خداوند بهشت را بر تو لازم کرد و تو را آمرزید.
سپس امام صادق علیه السلام فرمود:
«ما مِنْ احَدٍ قالَ فِى الْحُسَیْنِ شِعْراً فَبَکى وَ ابکى بِهِ الَّا اوْجَبَ اللَّهُ لَهُ الجَّنَة و غَفَرَ لَهُ» «,وسایل الشیعه ج4ص464»
هیچ کس نیست که براى حسین بن على علیه السلام شعرى بگوید و بگرید و بگریاند، مگر آنکه خداوند بهشت را بر او واجب سازد و او را بیامرزد.
این همه ستایش و ثواب براى گریاندن و گریستن و نوحهخوانى و مرثیه، براى آثار احیاگرانه آن نسبت به حادثه عاشورا است. به تعبیر امام خمینى قدس سره:
«با این هیاهو، با این گریه، با این نوحهخوانى، با این شعر خوانى، با این نثرخوانى، ما مىخواهیم این مکتب را حفظ کنیم، چنانچه تا حالا هم حفظ شده» «صحیفه نور ج8ص71»
