محمد بن احمد بن داود قمى در کتاب الزیارات و به نقل از او رضى‏الدین على بن طاووس در کتاب مصباح الزائر و نیز به نقل از وى بهاء الدین محمد عاملى در کتاب کشکول «3» روایتى را نقل کرده است که متن آن چنین است: «نقل شده است که حسین (ع) ناحیه‏اى را که اینک قبرش در آن قرار دارد، از اهالى نینوا و غاضریه به شش هزار درهم خرید و به آنان بخشید به این شرط که زائرانش را به سوى قبرش راهنمایى کرده، آنان را سه روز میهمان کنند». «4» سپس در ادامه خبر مقدار مساحت آن اراضى، یعنى حرم حسینى را این گونه بیان کرده است:
 «امام صادق (ع) فرمود: حرم حسین (ع) که آن را خریدارى کرد شانزده میل مربع بود. این مکان براى فرزندان و دوستان ایشان حلال است و بر دیگرانى که با ایشان مخالفت ورزیدند حرام مى‏باشد؛ و در آن برکت است.»(با کاروان حسینى(ج‏4))

از آن روزى که خداوند زمین را آفرید، به زمین کربلا- طبق روایات- چنان شرافتى بخشیده که بر هیچ جاى دیگر زمین حتى مکه معظمه نبخشیده است.
براى مثال از امام سجاد (ع) نقل شده که فرمود: خداوند بیست و چهار هزار سال پیش از آن که کعبه را بیافریند و حرم قرارش دهد، زمین کربلا را حرمى امن و مبارک قرار داد؛ و آنگاه که خداى متعال زمین را به لرزه درآورد و تکانش دهد، زمین کربلا همان‏گونه که هست نورانى و پاکیزه بالا برده مى‏شود و در برترین باغ از باغهاى بهشت و برترین خانه آن جاى مى‏گیرد؛ که جز پیامبران یا رسولان در آن منزل نکنند، و کربلا در میان باغ‏هاى بهشت همانند ستاره براى ساکنان زمین مى‏درخشد و نور آن چشم بهشتیان را خیره مى‏سازد و ندا مى‏دهد: منم سرزمین مقدس، پاکیزه و مبارک که سیدالشهداء و سرور جوانان بهشت را در بر گرفته‏ام. «3»
خاک کربلا شفابخش است، چنان که امام صادق (ع) فرمود:
 «خاک قبر حسین بزرگ‏ترین دارو و درمان هر دردى است». «4»
روایات مربوط به فضیلت کربلا تنها به آنچه شیعیان از ائمه اطهار (ع) نقل کرده‏اند محدود نمى‏شود، بلکه در بسیارى از کتاب‏هاى دیگر فرقه‏هاى اسلامى نیز دیده مى‏شود.
                       

ادامه مطلب...

 کاروان امام حسین علیه السّلام همچنان به پیمودن راه ادامه مى‏داد تا به دو منزلى کوفه رسید، ناگاه حرّ بن یزید ریاحى با هزار سوار بر سر راه کاروان امام حسین علیه السّلام آمدند، امام حسین علیه السّلام به حرّ فرمود: «أ لنا ام علینا؟، به سود ما آمده‏اید یا به زیان ما؟» حرّ گفت: بلکه بر زیان تو اى ابا عبد اللّه! امام حسین علیه السّلام فرمود: «لا حول و لا قوّة الّا باللَّه العلىّ العظیم.»
سپس گفتارى بین امام علیه السّلام و حرّ ردّ و بدل شد، تا اینکه امام حسین علیه السّلام فرمود: «اگر اکنون رأى شما بر خلاف نامه‏ها و پیام‏هاى شما است که براى من فرستادید، من به همان جایى که از آنجا آمده‏ام بازمى‏گردم.» حرّ و همراهانش، امام علیه السّلام را از بازگشت جلوگیرى نمودند، و حرّ به امام علیه السّلام گفت: «راهى را که نه به کوفه منتهى مى‏شود، و نه به مدینه باز مى‏گرداند، انتخاب کن، تا من راه عذرى براى ابن زیاد داشته باشم.» امام حسین علیه السّلام به طرف چپ جادّه حرکت کرد و همراه کاروان تا به منزلگاه «عذیب الهجانات» رسیدند.
در این هنگام نامه‏اى از طرف ابن زیاد به حرّ رسید، او در این نامه، حرّ را در مورد ملایمت با حسین علیه السّلام سرزنش کرده بود، و فرمان داده بود، که عرصه را بر حسین علیه السّلام تنگ کن.
حرّ و سپاهش سر راه حسین علیه السّلام را گرفتند و از حرکت آن حضرت جلوگیرى نمودند.
امام حسین علیه السّلام به حرّ فرمود: مگر تو نگفتى که از مسیر جادّه (به طرف چپ یا راست) حرکت کنیم؟
                       
 (1) حرّ گفت: ولى نامه‏اى از امیر، ابن زیاد رسیده، که در آن به من فرمان سختگیرى بر تو داده است، و جاسوسى بر من گماشته که بر کار من نظارت و بازخواست کند.

(غم نامه کربلا   )