لَقَدْ کانَ فِى قَصَصِهِمْ عِبْرَةٌ لِأُوْلِى الْأَلْبابِ ... (یوسف/ 111)
به راستى در سرگذشت آنان، براى خردمندان عبرتى است.
نهضت مقدّس سیّدالشهداء علیه السلام آمیزه‏اى از عشق، عرفان، حماسه و ایثار است. این نهضت پرشکوه تجلّى فرهنگِ ناب اسلامى است؛ و براى همه و همیشه عبرت و اسوه است. عاشورا در پهنه تاریخ بشر، گسترده است. از آدم علیه السلام تا خاتم صلى الله علیه و آله و سلم و تا مهدى علیه السلام، بر حسین علیه السلام و خاندان و یارانش گریسته‏اند، و بر حماسه و ایثار و اخلاصشان درود گفته‏اند.
سال شصت هجرى بود. شش دهه از هجرت آخرین پیغامبر الهى، که حسین علیه السلام درس‏آموز مکتب او بود، مى‏گذشت. او مى‏دید جامعه و ارزش‏هایى را که جَدّ بزرگوارش بنیان نهاده بود، چگونه رفته رفته رو به تباهى و ویرانى مى‏رود، و آداب و سنن جاهلى دوباره جان مى‏گیرد. در این هنگام بود که طاغوت بنى‏امیه، معاویه فرزند بوسفیان، به هلاکت رسید، و عالَمى از شرّ او آسود. اما فرزند پلیدش به جاى او نشست و گستاخانه جاهلان و جلّادان بنى‏امیّه را به تعقیب حسین علیه السلام روانه کرد، تا این آخرین سنگر مقاومت را درهم بشکند. امام چاره‏اى جز هجرت از مدینه جدّش ندید. راهى مکّه شد، سرزمین وحى. اما در آنجا نیز وى را آرام نگذاشتند. سرانجام با دعوت‏هاى مکرّر مردم کوفه، و براى پاسداشت حرمت کعبه، از آن سرزمین گام بیرون نهاد. آنان که پیام حسین علیه السلام را شنیده و هدف عالى او را دریافته بودند، همراه او شدند و در رکابش رفتند و رفتند تا به سرزمین موعود رسیدند: کربلا...................................