امام‏حسین (ع) دعاى عرفه را با ستایش و توصیف خداى یگانه آغاز مى‏کند واین فراز از دعا را با جمله «لَیْسَ کَمِثْلِهِ شى‏ء وَ هُوَ السَّمیعُ الْبَصیرُ اللَّطیفُ الْخَبیرُ وَ هُوَ عَلى‏ کُلِّ شَىْ‏ءٍ قَدیرٌ» 
 به پایان مى‏برد. و براى اثبات قدرت خداى تعالى به خلقت انسان اشاره مى‏کند و عرض مى‏نماید:
خدایا! من به (شهود جمال) تو مشتاق و به یکتایى‏ات گواه و به ربوبیت تو معترفم و مى‏دانم تو پروردگار من هستى و بازگشت من به سوى تو است. تو مرا از نیستى به هستى آوردى (و از عدم به عرصه وجود کشاندى) و مرا از خاک خلق کردى. سپس در صلب پدرانم جاى دادى و از حوادث زمان و موانع روزگار (که مانع وجودم بودند) مرا محفوظ داشتى تا آنکه پى در پى از یکایک پشت پدرانم به رحم مادران انتقال یافتم در آنجا نسبت به من رأفت و مهربانى داشتى ... و در گهواره که کودکى ناتوان بودم مرا (از هر آسیب و خطر) نگه داشتى و از شیر مادر غذایى گوارا روزى‏ام کردى و دل‏هاى دایگان را به من مهربان ساختى، مادران پرمحبت را براى محافظتم از آسیب جنّ و شیطان برگماشتى. و از عیب و نقصان خلقت مرا پیراستى؛                       
بسى بلند مرتبه خداى مهربانى، آنگاه که زبانم به سخن گشودى و نعمت بى حدّ خود را بر من تمام کردى، و در هر سال پرورش مرا افزون ساختى تا خلقت من کمال یافت و قواى جانم به حدّ اعتدال رسید، پس حجّت (قوّه عقل) را بر من الزام نمودى و معرفت خود را به قلب من الهام فرمودى ...
و در فراز پایانى عرض مى‏کند:
حمد و سپاس مخصوص خدایى است که فرزند ندارد تا وارث او باشد، و شریکى در مُلک و سلطنت ندارد تا در ابداع و اختراعش کسى مخالفت و ضدّیت کند، و قدرت کامله‏اش در صنع و ابداع محتاج به معاونت کسى نیست تا او را یارى دهد. پس او منزّه از شرک و شریک است که اگر جزء او خدایانى بودند نظم آسمان و زمین از بین مى‏رفت و از هم گسیخته مى‏شد ....