کاروان امام حسین علیه السّلام همچنان به پیمودن راه ادامه مىداد تا به دو منزلى کوفه رسید، ناگاه حرّ بن یزید ریاحى با هزار سوار بر سر راه کاروان امام حسین علیه السّلام آمدند، امام حسین علیه السّلام به حرّ فرمود: «أ لنا ام علینا؟، به سود ما آمدهاید یا به زیان ما؟» حرّ گفت: بلکه بر زیان تو اى ابا عبد اللّه! امام حسین علیه السّلام فرمود: «لا حول و لا قوّة الّا باللَّه العلىّ العظیم.»
سپس گفتارى بین امام علیه السّلام و حرّ ردّ و بدل شد، تا اینکه امام حسین علیه السّلام فرمود: «اگر اکنون رأى شما بر خلاف نامهها و پیامهاى شما است که براى من فرستادید، من به همان جایى که از آنجا آمدهام بازمىگردم.» حرّ و همراهانش، امام علیه السّلام را از بازگشت جلوگیرى نمودند، و حرّ به امام علیه السّلام گفت: «راهى را که نه به کوفه منتهى مىشود، و نه به مدینه باز مىگرداند، انتخاب کن، تا من راه عذرى براى ابن زیاد داشته باشم.» امام حسین علیه السّلام به طرف چپ جادّه حرکت کرد و همراه کاروان تا به منزلگاه «عذیب الهجانات» رسیدند.
در این هنگام نامهاى از طرف ابن زیاد به حرّ رسید، او در این نامه، حرّ را در مورد ملایمت با حسین علیه السّلام سرزنش کرده بود، و فرمان داده بود، که عرصه را بر حسین علیه السّلام تنگ کن.
حرّ و سپاهش سر راه حسین علیه السّلام را گرفتند و از حرکت آن حضرت جلوگیرى نمودند.
امام حسین علیه السّلام به حرّ فرمود: مگر تو نگفتى که از مسیر جادّه (به طرف چپ یا راست) حرکت کنیم؟
(1) حرّ گفت: ولى نامهاى از امیر، ابن زیاد رسیده، که در آن به من فرمان سختگیرى بر تو داده است، و جاسوسى بر من گماشته که بر کار من نظارت و بازخواست کند.
(غم نامه کربلا )
